วันนั้นใจครึ้ม ฉันเตรียมเก็บกวาดทำความสะอาดร้านตามคำเรียกร้องของลูกค้าให้กลับมาเปิดร้าน ขายของกิ๋นบ้านเฮา อาหารเก่าลับแล ลูกหลานปิดเทอมจะได้มาฝึกหัดค้าขาย เมื่อทุกอย่างพร้อม แจ้งกำหนดวันเปิดให้ลูกค้าทราบ แต่พอถึงเวลาเปิด เปิดบ่ได้ สถานการณ์บ่อำนวย กฎระเบียบ กฎเกณฑ์ต่างๆ เช่น ห้ามออกจากบ้าน ห้ามกินที่ร้าน ห้ามๆๆๆ ทำให้ต้องหยุดทุกสิ่งทิ้งทุกอย่างจากร้านอาหาร หันหน้าเข้าสวนก็หวังที่จะมีรายได้กับพืชผลทางการเกษตร กลับต้องเจอภัยแล้ง รดน้ำที่รากแต่ปลายต้นร้อน ก็ต้องทนๆๆไป
วันดีคืนดี มีคำสั่งใหม่ให้ตั้งด่านคัดกรองจัดเวรยามเฝ้าทั้งวันทั้งคืน โดยเน้นปกครองกำนัน ผู้ใหญ่บ้านฯ สอบต. กม. และ อสม. ฉันก็เข้าไปช่วย (เราคนดี คนเก่ง) ได้รับไปสองสามตำแหน่ง ชีวิตเปลี่ยนผัน เข้าสวนครึ่งวัน อยู่เวร 2 วัน สลับไปมา สุดท้าย ต้นไม้ในสวนตายเพราะภัยแล้ง ดูแลได้ไม่เต็มที่ มัวอยู่แต่เวรตามคำสั่งอย่างเคร่งครัด เงินก็บ่มีซื้อข้าวปลา อาหาร ปลูกผัก ปลูกหญ้า แต่จะกินแต่ผักก็บ่ได้ ถึงแม้ปีนี้จะยังไม่ได้รับผลกระทบมากแต่ก็ไม่รู้อีกกี่ปีถึงจะฟื้น มีความหวังจากรายได้ระยะสั้นด้วยการขายอาหารก็ติดขัด หวังจะมีรายได้จากสวน สวนก็ตาย
ถึงจะเครียดยังไง ผู้หญิงนักสู้อย่างเราก็จะสู้ต่อ เพราะเราต้องดูแลอีก 5 ชีวิตในครอบครัว