ดิฉันเป็นเกษตรกรน้ำฝน ในช่วงที่มีการระบาดของโควิด-19 นี้ยังไม่ถึงช่วงฤดูทำนา ก็จะรับจ้างทั่วไป แต่เมื่อเกิดการระบาดของโควิด-19 ก็ทำให้ต้องตกงาน งานรับจ้างตัดอ้อยที่โรงงานต้องหยุดลงเพราะโรงงานปิด จะไปรับจ้างอย่างอื่น ก็ไม่มีใครจ้าง การทำมาหากินลำบากขึ้น เราก็อยากจะมีงานทำ
เดือนเมษายน 2563 รัฐบาลให้ตั้งด่านหมู่บ้าน ดิฉันก็มาเข้าเวรด่านคัดกรองประจำหมู่บ้าน ต่อมาทางผู้ว่าฯ มีคำสั่งให้เข้าวัดไข้ประชาชนในหมู่บ้านและต้องบันทึกข้อมูลประชาชนในหมู่บ้านส่งทางจังหวัดโดยจะได้รับค่าแรงตอบแทน ต่อ 1 คน 100 หลังคาเรือน ต่อ 240 บาทต่อวัน เราก็รับทำงานนี้ หลังจากที่เราทำงานจนใกล้จะจบโครงการ วันที่ 29 เมษายน 2563 ค่าแรงที่เคยได้รับแจ้งไว้กลับถูกลดลงเหลือเพียงแค่ 120 บาทต่อคนต่อวัน
ในครอบครัวก็ไม่ได้มีรายได้เพิ่ม แฟนก็ไม่ได้ไปรับจ้างไม่มีรายได้เลย ตัดอ้อยพันธ์ุก็ได้แค่วันละ 90 บาท ในขณะที่รายได้ลดลง แต่ยังมีรายจ่ายเหมือนเดิม ดิฉันมีค่าใช้จ่ายประจำทั้งค่านมผงและแพมเพิร์สสำหรับหลานอายุ 1 ปี 5 เดือน ประมาณอาทิตย์ละ 650 บาท และนอกจากนี้ ยังมีรายจ่ายที่เพิ่มเข้ามาอันเนื่องมาจากมาตรการรับมือกับโควิด -19 อีก อีกทั้งยังมีลูกชายซึ่งไปฝึกงานวิชาชีพติดอยู่ที่เกาะพงันกลับบ้านไม่ได้ เพราะการห้ามเดินทางในช่วงนี้ และก็ไม่ได้รับเงินเดือนอีกด้วย เราก็ต้องหาเงินส่งไปด้วยความเป็นห่วง นอกจากนั้น ยังมีค่าอาหาร ค่านำ้ ค่าไฟ จิปาถะ วิกฤตนี้ทำให้เราเดือดร้อนมาก รายได้ไม่พอกับรายจ่ายที่เกิดขึ้น