ผมเป็นเกษตรกรน้ำฝน (นาปี) ทำนาปีละครั้งเพื่อบริโภค เว้นจากการทำนาก็ทำงานรับจ้างทั่วไป งานที่ทำล่าสุดก่อนจะเข้าสู่วิกฤตโควิด–19 คือ งานก่อสร้าง รับประกอบและติดตั้งราวกันตก ราวบันไดตามแม่น้ำ ซึ่งเป็นรายได้อีกทางในการดำรงชีพ การเดินทางข้ามเขต ข้ามจังหวัด เป็นสิ่งที่จำเป็นในการประกอบอาชีพรับจ้างทั่วไปของผม เพื่อนำวัสดุอุปกรณ์จากโรงงานประกอบ ไปติดตั้งตามสถานที่ต่างๆที่ลูกค้าจ้างไป จากประกาศคำสั่งเพื่อควบคุมการระบาดทั่วประเทศเมื่อวันที่ 25 มีนาคม 2563 การห้ามเดินทางข้ามเขตพื้นที่จังหวัด ทำให้งานของผมต้องหยุดลงทันทีอย่างช่วยไม่ได้ และไม่ทันตั้งตัว ผมต้องรีบกลับบ้าน โชคดีที่ผมยังมีแหล่งพักพิงให้กลับ
ผมต้องกลับมากักตัวที่บ้าน ไม่มีงาน ไม่มีเงิน ไม่ได้ใช้หนี้ตามกำหนด ระยะเวลาก็ไม่รู้จะยืดเยื้อออกไปอีกนานเท่าไร ผมยังมีหนี้ที่ต้องชำระสหกรณ์การเกษตร ซึ่งต่างจาก ธกส.และออมสินที่รัฐบาลประกาศให้การช่วยเหลือด้วยการพักชำระหนี้และจ่ายเงินเยียวยา (บางราย)
การพักอาศัยอยู่ในชนบทขณะนี้ ทำให้ผมยังพอจะเบาใจในเรื่องอาหารไปได้ อาหารที่บ้านมีตลอด ผมเก็บผัก หาปลา ปู หอยมาเป็นอาหารในช่วงวิกฤตนี้โดยที่ไม่ต้องใช้เงินซื้อ แต่การหาอาหารบางอย่างก็ลำบาก ช่วงนี้อึ่งออกด้วย แต่เคอร์ฟิวระหว่าง 22:00 – 04:00 น. ก็ทำให้ไม่กล้าออกไปจับ
ไม่มีงานทำ ก็ทำให้ไม่มีเงินมาชำระหนี้ได้ อีกทั้งการช่วยเหลือเยียวยาจากภาครัฐก็ไม่ทั่วถึง ล่าช้า ไม่ทันกับสถานการณ์ ฤดูกาลใหม่กำลังจะมาถึง การเพาะปลูกของเกษตรกรน้ำฝน ทุนไม่มี เมล็ดพันธุ์ไม่พอเพราะปีที่แล้วแล้งมาก ผลผลิตที่ได้มีแค่พอทาน แต่ไม่พอสำหรับไว้เป็นเมล็ดพันธุ์ นี่ก็เป็นปัญหาต่อเนื่องที่จะตามมา